Vorige week kregen we te horen dat onze zoon van 6 leidt aan PDD-NOS en ADHD. Zijn ADHD zou te extreem zijn om hem op het reguliere onderwijs te houden, dat zou hij niet redden.
Of onze zoon nu PDD-NOS en ADHD heeft of niet, over 1 ding z’n mijn man, ik en de therapeut het eens: hij gaat het niet redden op het reguliere onderwijs. En dit is waarom ik denk dat hij het daar niet gaat redden:
De overheid stelt veel te hoge eisen aan de toets-scores van de scholen. Alles op school draait om toetsen en niveaus waaraan moet worden voldaan. Alle kinderen in de groep moeten op vastgestelde momenten op bepaalde niveaus zitten. Vanaf groep 3 is spelen in de hoek er niet meer bij en ook de tijd om buiten te spelen wordt ingekort. Voordat de kerstvakantie begint wordt er van elk kind in groep 3 verwacht dat het kan lezen. Dat betekent werken, hard werken! Ook de groepen zijn veel te groot: onze zoon zit in een groep van 29 leerlingen (er is er eentje verhuisd, voorheen waren het er 30). En voor de klas staat 1 juf, die gelukkig een aantal dagen in de week hulp krijgt van een stagiaire. Als je als kind “afwijkt” van het gemiddelde val je dus buiten de boot. Want je kunt het de juf niet kwalijk nemen dat ze met 29 leerlingen niet genoeg tijd heeft om extra aandacht te geven aan het “niet gemiddelde” kind. Met de intelligentie van onze zoon is niets mis maar zijn aandacht is heel vluchtig en hij is constant afgeleid en krijgt daardoor zijn werk niet af. Hij vraag aandacht, veel aandacht en of het kind nu sneller, langzamer, slimmer of minder slim is, extra aandacht is niet in voldoende mate mogelijk. Dit is dus ook waarom er steeds meer kinderen een “etiket” krijgen: doordat de overheid/maatschappij de lat steeds hoger legt voldoen er steeds meer kinderen niet aan de gestelde eisen.
Onze maatschappij stelt ook veel hogere eisen tegenwoordig, en we doen er allemaal aan mee, ik net zo goed! De tijd dat moeders thuis bleef om voor de kinderen te zorgen en paps ging werken om het gezin te onderhouden zijn allang voorbij. Deze gezinnen zijn meer uitzondering dan regel. Tegenwoordig zijn we bijna allemaal 2 verdieners. Op zich niets mis mee hoor maar de balans is zoek! Alles is natuurlijk ook duurder, de kosten zijn veel hoger maar we willen ook steeds meer: 2 auto’s, grote tv’s, dure vakanties, spel computers, mooie huizen enz. enz. We streven naar meer, en om dat te bereiken moet het hele systeem op de schop, eisen dienen bijgesteld te worden, doelen moeten worden gesteld en gehaald. En als je het niet bij kunt benen, tja dan heb/ben je een probleem.
Ons kind hoeft van ons geen professor, astronaut of arts te worden. Wat we willen voor ons kind is dat hij gelukkig is, dat hij trots kan zijn op zichzelf, dat hij zich in zijn eigen tempo kan ontwikkelen en nog even lekker kind mag zijn. Dat hij de tijd en de mogelijkheden krijgt om te ontdekken wat zijn talenten zijn en zich daarin kan ontplooien. Dat het een sterk en evenwichtig persoon wordt en niet een kind dat zich minderwaardig voelt omdat hij niet voldoet aan de massa. Op dit moment denken we dat we dat alleen kunnen bereiken als hij naar speciaal onderwijs gaat met kleinere klassen waar hij wel de extra aandacht kan krijgen die hij verdient. Maar voordat we een beslissing nemen gaan we eerst eens goed om ons heen kijken. Wat is er mogelijk? Zijn er ook reguliere scholen in de regio met kleinere klassen en een ander onderwijssysteem? Als ouder sta je voor een hele moeilijke opgave. Worden we wel goed voorgelicht? Volgens zembla krijgen kinderen die niet meekomen of zich druk gedragen al snel een psychiatrisch etiket opgeplakt terwijl er eigenlijk niets mis is met het kind. En als je als ouder niet meer kunt vertrouwen op het oordeel van de professional wat moet je dan?
Een gefrustreerde en boze moeder!
bron: forum- zembla
Of onze zoon nu PDD-NOS en ADHD heeft of niet, over 1 ding z’n mijn man, ik en de therapeut het eens: hij gaat het niet redden op het reguliere onderwijs. En dit is waarom ik denk dat hij het daar niet gaat redden:
De overheid stelt veel te hoge eisen aan de toets-scores van de scholen. Alles op school draait om toetsen en niveaus waaraan moet worden voldaan. Alle kinderen in de groep moeten op vastgestelde momenten op bepaalde niveaus zitten. Vanaf groep 3 is spelen in de hoek er niet meer bij en ook de tijd om buiten te spelen wordt ingekort. Voordat de kerstvakantie begint wordt er van elk kind in groep 3 verwacht dat het kan lezen. Dat betekent werken, hard werken! Ook de groepen zijn veel te groot: onze zoon zit in een groep van 29 leerlingen (er is er eentje verhuisd, voorheen waren het er 30). En voor de klas staat 1 juf, die gelukkig een aantal dagen in de week hulp krijgt van een stagiaire. Als je als kind “afwijkt” van het gemiddelde val je dus buiten de boot. Want je kunt het de juf niet kwalijk nemen dat ze met 29 leerlingen niet genoeg tijd heeft om extra aandacht te geven aan het “niet gemiddelde” kind. Met de intelligentie van onze zoon is niets mis maar zijn aandacht is heel vluchtig en hij is constant afgeleid en krijgt daardoor zijn werk niet af. Hij vraag aandacht, veel aandacht en of het kind nu sneller, langzamer, slimmer of minder slim is, extra aandacht is niet in voldoende mate mogelijk. Dit is dus ook waarom er steeds meer kinderen een “etiket” krijgen: doordat de overheid/maatschappij de lat steeds hoger legt voldoen er steeds meer kinderen niet aan de gestelde eisen.
Onze maatschappij stelt ook veel hogere eisen tegenwoordig, en we doen er allemaal aan mee, ik net zo goed! De tijd dat moeders thuis bleef om voor de kinderen te zorgen en paps ging werken om het gezin te onderhouden zijn allang voorbij. Deze gezinnen zijn meer uitzondering dan regel. Tegenwoordig zijn we bijna allemaal 2 verdieners. Op zich niets mis mee hoor maar de balans is zoek! Alles is natuurlijk ook duurder, de kosten zijn veel hoger maar we willen ook steeds meer: 2 auto’s, grote tv’s, dure vakanties, spel computers, mooie huizen enz. enz. We streven naar meer, en om dat te bereiken moet het hele systeem op de schop, eisen dienen bijgesteld te worden, doelen moeten worden gesteld en gehaald. En als je het niet bij kunt benen, tja dan heb/ben je een probleem.
Ons kind hoeft van ons geen professor, astronaut of arts te worden. Wat we willen voor ons kind is dat hij gelukkig is, dat hij trots kan zijn op zichzelf, dat hij zich in zijn eigen tempo kan ontwikkelen en nog even lekker kind mag zijn. Dat hij de tijd en de mogelijkheden krijgt om te ontdekken wat zijn talenten zijn en zich daarin kan ontplooien. Dat het een sterk en evenwichtig persoon wordt en niet een kind dat zich minderwaardig voelt omdat hij niet voldoet aan de massa. Op dit moment denken we dat we dat alleen kunnen bereiken als hij naar speciaal onderwijs gaat met kleinere klassen waar hij wel de extra aandacht kan krijgen die hij verdient. Maar voordat we een beslissing nemen gaan we eerst eens goed om ons heen kijken. Wat is er mogelijk? Zijn er ook reguliere scholen in de regio met kleinere klassen en een ander onderwijssysteem? Als ouder sta je voor een hele moeilijke opgave. Worden we wel goed voorgelicht? Volgens zembla krijgen kinderen die niet meekomen of zich druk gedragen al snel een psychiatrisch etiket opgeplakt terwijl er eigenlijk niets mis is met het kind. En als je als ouder niet meer kunt vertrouwen op het oordeel van de professional wat moet je dan?
Een gefrustreerde en boze moeder!
bron: forum- zembla
