Als je beter kunt luisteren dan lezen

Ornella: 'Ik ben gevoelig geworden voor jongeren met problemen.'


Ornella is mondig en sociaal, maar ze heeft dyslexie. Op school gebruikt ze daarom een laptop. Maar om een school te vinden waar die laptop binnen mag, moeten ouders soms op vijf verschillende plaatsen langsgaan.

Van onze medewerkster
In de lagere school werd algauw duidelijk dat er iets niet klopte. Ze zal nooit een boek kunnen lezen, dacht Ornella's moeder Ingrid, ze zal zich nooit kunnen verliezen in een verhaal. Na een lange zoektocht kwam Ornella in het derde leerjaar terecht bij Eureka, een gespecialiseerde school voor jongeren met een leerstoornis. Ze leerde er dat ze dyslexie had en hoe ze daarmee moet omgaan.

Haar grootste hulpmiddel is een laptop. De computer zet digitale cursussen om in audio. Ornella beluistert die en leert zo haar lessen. 'Zolang er maar geen papier aan te pas komt.' Pas in het tweede middelbaar waagde Ornella zich aan haar eerste boek. 'Als ik lees, ben ik als een batterij. Ik lees een tijdje, maar ik word snel moe, en dan moet ik eerst opladen. Als het een aangrijpend verhaal is, hou ik wel even vol.' Eureka, de school waar Ornella enkele jaren zat, raadde haar aan voor het derde jaar secundair een technische richting te kiezen op een normale school. Liefst een richting met praktijkvakken, zodat ze niet voortdurend hoeft te lezen en schrijven. Het werd dierenverzorging in Vilvoorde. Dat ze daarvoor op internaat moest, vond Ornella niet erg. Want de school lag in een leuk domein en ze zou haar laptop mogen gebruiken in de klas. Dat had de directie haar bij elke ontmoeting verzekerd. Haar moeder legde de situatie uit en schreef een brief naar alle leerkrachten.

In de eerste les gaf de leerkracht opdracht een blad papier te nemen. Naar goede gewoonte zette Ornella haar laptop aan. De andere kinderen keken raar op en gaven commentaar. Uit schaamte stopte Ornella haar computer snel weg, en dat bleef ze doen. De lesuren gingen voorbij zonder dat ze er iets van opstak. Uiteindelijk mocht het meisje haar laptop zelfs niet meer gebruiken.

'De directrice vertelde me dat de dyslexie van mijn dochter zo erg niet was. Ornella schreef toch niet zo lelijk en het zou oneerlijk zijn tegenover leerlingen met minder geld. Maar ik heb ook al mijn spaarcenten gebruikt om Ornella te helpen.' Anny Cooreman van Eureka, die Ornella al jaren begeleidt, probeerde te bemiddelen. 'Ornella leest zoals iemand van het tweede leerjaar, maar de school vond haar niet dyslectisch genoeg', zegt ze. 'Maar dat is ze wel. Ornella is trouwens niet de enige met dit probleem. Ongeveer drie procent van de leerlingen heeft een ernstige vorm van dyslexie.

' 'Ouders moeten tussen de drie en de vijf scholen bezoeken om een school te vinden waar de leerling zijn laptop mag gebruiken. Ik ken ouders die in de vakantie acht weken lang cursussen inscannen om hun kinderen toch maar naar school te laten gaan.' Ornella's moeder gaf niet op en kocht enkele cursussen in digitale versie zodat het meisje 's avonds kon studeren op haar laptop. Ze vroeg ook enkele leerkrachten om hun lessen digitaal door te sturen. 'Maar ook dat mocht niet van de directrice', zegt Ingrid. 'Want dan zou ik de cursussen aan andere scholen kunnen doorgeven. Belachelijk. Ik wil gewoon mijn dochter helpen.

' Langzaamaan werd de situatie hopeloos. Ornella haalde veel onvoldoendes. Cooreman en het gezin namen contact op met het Centrum voor Gelijke Kansen. Dat oordeelde dat het gebruik van een computer een redelijke aanpassing is en dat de school geen reden heeft om die te weigeren. De school was nog niet overtuigd. Tot haar grote verbazing kreeg Ingrid begin oktober een telefoontje van de schooldirecteur: haar dochter was toch geslaagd.

'De klassenraad had haar punten omhooggetrokken', zegt Ingrid. Tegen Anny Cooreman van Eureka zei de schooldirectie dat ze nog nooit iemand gebuisd hadden om dyslexie. 'Maar het gaat niet om erdoor zijn. Het gaat erom dat ze de lessen wil kunnen volgen', zegt Cooreman. Ook Ornella zelf kreeg bezoek in haar kamer in het internaat. 'De directeur en directrice kwamen binnen. Ze zeiden dat ik trots mocht zijn op mijn prestatie, maar ik was teleurgesteld. De school zei dat veel leerlingen slechte cijfers haalden, maar die studeerden niet of begrepen het niet. Ik studeerde uren en zette me in voor elke taak. Als ik het kan beluisteren, begrijp ik het wel en blijft de leerstof wel hangen. Ik kan het gewoon niet lezen op papier.

' Ornella's moeder ging met kerst dan maar op zoek naar een andere school. De kerstvakantie was daardoor erg moeilijk voor het meisje. 'Ornella had een hele hoop vrienden gemaakt op internaat. En die dieren verzorgen, dat lag haar. Maar hoe kan ze studeren op een school waar ze de leerstof niet tot zich kan nemen?' Sinds januari zit ze in Tienen op school. Ze studeert er sociaal-technische wetenschappen.

'De eerste dag moest ik haar uit de auto duwen', vertelt Ingrid. Maar toen de laptop mee in de klas mocht en Ornella's begeleider van Eureka met de nieuwe leerkrachten kon praten, vielen de monden van het gezin open. 'De andere leerlingen zijn nieuwsgierig en vinden het niet oneerlijk als ik mijn laptop mag gebruiken', vertelt Ornella. 'Zij zien dat lezen en schrijven echt niet lukt. Ook de leerkrachten staan ervoor open. Morgen krijg ik de lessen van biologie op een usb-stick.' Met dit diploma kan Ornella de sociale sector in. En dat ligt haar wel. 'Ik ben erg gevoelig geworden voor jongeren met problemen. In een klas weet ik meteen wie ergens last van heeft. Ik voel het en zie het aan hoe ze zich gedragen. Net als ik.


Bron:standaard.be Auteur: Jolien Pauwels


Dit verhaal is voor veel ouders en kinderen herkenbaar, hoe er nog steeds op
sommige scholen wordt omgegaan met dyslexie ?